Ergens onder Afrika...

Ergens onder Afrika kwam Merel ter wereld. Geen idee waar, ik ben niet zo gek goed in geografie. Bovendien was het zo aardedonker daar, dat ik het gewoon niet kon lezen

Een jaar geleden ondertussen heb ik een van de meest intense mooie shoots van mijn leven mogen beleven. Heb ik al eerder bevallingen gefotografeerd? Ja, absoluut, ook blijvers in mijn hoofd voor altijd. Maar dit was net iets anders.

Want deze bevalling bleef verstoken van de eerder kille bevallingsruimte in een ziekenhuis, geen witte schorten, geen biepende machines, geen zoevende deuren die met een druk op een knop opengaan, maar gewoon een chaotische living van een papa en mama met al een kind.

Pikdonker, met hier en daar kaarsjes. Kleine lichtjes op de vensterbank. Het voelde sereen en mooi.

Als ik al yoga zou doen, zou ik er met mijn matje gaan bijzitten zijn in die living. Zo okay en rustig werd ik daar. En dat terwijl er op paar meter van mij vandaan een vrouw aan het vechten was om die oerkrachten onder controle te krijgen.

Omdat ik zelf ook al wel es bevallen ben, weet ik uit ervaring dat een kind op de wereld zetten, niet meteen zoiets is als even het huis stofzuigen. Beetje vervelend is niet het woord dat hier past.

Het gaat om zó een intens gevoel en zo een pijn. Heel je wezen wordt overgenomen en wat je ook van controle denkt te hebben, dat is er niet. Je lichaam gaat met je aan de haal. En al van verzet in je lijf, het helpt niet. Het enige wat je kan doen en waar het om draait, is erin meegaan en je eraan overgeven en meedrijven, opvangen, een worden met die pijn.

Heftig, intens zo kan ik deze avond het beste omschrijven, ook voor de ‘buitenstaanders'. Vroedvrouw aanwezig, en de zus van Katleen. 5 personen in de kamer om een 6de welkom te heten.

En het draait hier helemaal niet om de foto’s. Het gaat om iets veel hogers, de geboorte van een lief, klein prutske waar ik getuigen van mocht zijn. Maar een fotograaf zonder camera, dat is zoals een chocomelk zonder chocolade, dat kan niet! Dus de camera was erbij. En de camera had het moeilijk. Het was vechten om mijn weg te vinden in het mooie maar povere licht. En daar een studiolicht op zettten is nu niet meteen een optie :-)

Het was een mooie avond, een warme avond met twee mensen die elkaar zo graag zien dat je je een indringer voelde bij iets moois. Weeën opvangen, da’s iets voor vrouwen maar ik denk dat Kasper ze allemaal mee getrotseerd heeft. Op de zitbal, op de zetel, en daarna bevallen op handen en knieën. 

Op 24 september kwam Merel op de wereld. Op een schaal van 1:4.000.000 was dit toch heel intens. Klein en bevooroorrecht. Dat waren we. Want zoiets moois. Dat kan overal in de wereld maar die dag vooral ergens onder Afrika.